یکی از مهمترین درس‌های روز عاشورا

 منیت های وجودمان را کنترل کنیم

دوستان عزیز و همراهان همیشگی، در این فایل صوتی در مورد موضوع بسیار مهمی صحبت شده است که بی‌شک به طور ریشه‌ای و غیر قابل انکاری باعث انحطاط روحانی انسان می‌شود و این موضوع چیزی نیست به غیر از منیت ما انسان‌ها. 

اگر خوب به تمام مناقشات و درگیری‌های تاریخ نگاهی بیندازید می بینید که همیشه رد پای منیت به چشم می‌خورد. تمام جنگ‌ها، قدرت طلبی‌ها و کشتارها ریشه در زمین نفس داشته‌اند و یا حتی در ارتباطات کوچکتر خانوادگی و روابط بین فردی نیز منیت و نفس همواره همین نقش کلیدی را بازی کرده است.

ما دروغ می‌گوییم برای حفاظت از منیت‌مان، قضاوت می‌کنیم چون خودمان را برتر می‌دانیم، غیبت می‌کنیم چون خودمان را مبرا از همه اشتباهات و دیگران را بد می‌بینیم، نمی ‌بخشیم چون احساس می‌کنیم کسی به “من” ما توهین کرده است و یا به “من” ما ظلم کرده‌اند؛ دزدی، قتل، غارت و غیره همه و همه محصول کج‌کاری ذهن خودپرست و خودبین ماست. 

قرآن کریم در آیه ۴۳ سوره مبارکه فرقان می‌فرماید::

حتی در ابتدای خلقت در داستان شیطان و آفرینش آدم نیز می‌بینیم که شیطان به علت خود برتر بینی‌اش نسبت به آدم حاضر به اجرای دستور الهی یعنی بر سجده بر آدم نمی‌شود و تمام زحمات چندین هزار ساله عبادتش بر باد می‌رود و از درگاه خداوند رانده می‌شود.

بالعکس وقتی به زندگی اولیای الهی نگاه می‌کنیم می‌بینیم که همواره در جهت مبارزه با نفس قدم برداشته‌اند و هرگز منیت نتوانسته منش بزرگوارانه آنها را از مسیر حق منحرف سازد. مثلاً می‌بینیم که در ماجرای کربلا امام حسین علیه السلام با حر چه می‌کند و چگونه با مهربانی می‌پذیردش، توبه‌اش را به درگاه خداوند پذیرفته می‌داند و رحمت خداوند را برایش آرزو می‌کند. حال آنکه حر همان کسی بود که جلوی امام علیه السلام را برای بازگشتن گرفت و امام را تا کربلا همراهی کرد تا ایشان سرانجام به اجبار در آن سرزمین فرود آمدند.

به راستی جای بسی تأمل دارد که اگر ما می‌بودیم چه می‌کردیم؟! شیعه یعنی پیرو و شیعه حقیقی بودن یعنی به جای حرف و ظاهرگرایی در عمل در موقعیت‌های زندگی همچون بزرگان و پیشوایانمان رفتار کنیم وگرنه قرآن و نماز و عبادت و گریه‌ای که در زندگی فرد جلوه‌ای نداشته باشند درواقع در قلب فرد ریشه‌ای ندوانده و در تندباد مرگ همچون برگ پاییزی از روح او فرو خواهد ریخت. 

پس قطعاً توجه به این موضوع و کار کردن روی آن می‌تواند نقش مهمی در رشد معنوی ما داشته باشد. 

انسان هیچ زمانی نمی‌تواند خودش را از بازی‌های پنهان نفس مبرا بداند چون هر دری را که به روی نفس ببندی، باز در ظاهری فریبنده‌تر رخ می‌نمایاند تا آنجا که حتی ممکن است به طریقی کناره‌گیری فرد از دنیا و عبادت را دستمایه خود برتر بینی‌اش نسبت به دیگران سازد. 

بنابراین باید بسیار تمرین کنیم که حقیقتاً به دیگران عشق بورزیم و در هر ماجرایی سعی کنیم رفتار درست و به دور از منیت داشته باشیم چون بی‌تردید انسان‌های خوش قلب و درستکار دیر یا زود نتیجه عملشان را دریافت خواهند کرد.