خطرناک‌ترین تله ذهنی (قضاوت)

هر یک از ما ممکن است روزانه هزاران چیز مختلف را در زندگی روزمره‌مان مورد قضاوت قرار دهیم. ما همه چیز را از فیلتر ذهنی خودمان می‌گذرانیم و تمام جهان بیرونی ما صرفا با این فیلتر تعریف می‌شود.

 همانطور که می‌بینیم زمانی که واقعیت یک چیز ثابت است، افراد با فیلترهای ذهنی مختلف برداشت‌های متفاوتی از آن می‌کنند.

هرکسی از ظن خود شد یار من

از درون من نجست اسرار من

مولانا نیز به زیبایی این موضوع را در داستان طوطی و مرد بقال بیان می کند. داستان از این قرار است که طوطی که در اثر تنبیه صاحبش به علت ریختن روغن‌های بقالی کچل می‌شود، بعد از آن اتفاق زمانی که درویش بی‌مویی را می‌بیند به او چنین می‌گوید:

از چه ای کل با کلان آمیختی

تو مگر از شیشه روغن ریختی

به واقع ما همان طوطی هایی هستیم که فکر می‌‌کنیم تمام جهان همانطوری است که در ذهن محدود ما تعریف شده  حال آنکه هرکسی اعتقاد، فکر و ذهنیتی دارد.

از طرف دیگر از آنجا که قضاوت کردن باعث ایجاد شلوغی در فکر می‌شود نهایتا آن را از کارهای اصلی که برای خود فرد ضروری است باز می دارد و شخص روی دور باطلی از افکار بیهوده می افتد. این افکار مختلف فرد را از ماندن در لحظه حال و درک آن لحظه که درواقع تنها دارایی واقعی ما در جهان است، بازمی دارد.

زمانی که ما در لحظه حال باشیم بیشترین قدرت را برای جذب خواسته‌هایمان داریم چون درواقع با جهان هستی هماهنگ هستیم؛ مدام اعلام حضور می‌کنیم و فرکانس‌‌های خواسته‌هایمان بدون هیچ مقاومتی ارسال می‌شوند. اما وقتیکه درگیر قضاوت می‌شویم بی‌درنگ لحظه حال را از دست می‌دهیم و به علاوه با از دست دادن آرامش فکری و متعاقبا احساس بد حاصل از آن در مسیر جذب ناخواسته‌ها قرار می‌گیریم.