چطور کسی که به ما ظلم کرده را ببخشیم؟!

بخشیدن یک نفری که به ما ظلم کرده اگرچه سخته اما شیرینی لذت بخشی داره

بخشیدن زمانی ارزشمند است که ما به درجه و مقام خودمان در جهان هستی پی ببرییم و بدانیم که خداوند ما را خلیفه خودش در این جهان قرار داده است.

آیه ی محوری درمورد مبحث خلافت انسان در قرآن کریم آیه ۳۰ سوره بقره است:

این آیه به جایگاه رفیع و ویژه انسان در نظام آفرینش اشاره دارد. علامه. طباطبایی در تفسیر المیزان می‌گوید: «خلافتى که از آن گفتگو شده خلافت و جانشینى از خداوند است نه از یک نوع موجود زمینى که قبل از انسان بر زمین زندگى داشته و بعداً منقرض شده است و خدا خواسته باشد نوع انسان را جانشین آنها کند، زیرا پاسخی را که خداوند به فرشتگان می‌دهد و مقام برجسته آدم را بوسیله تعلیم اسماء به آنها گوشزد مى‌کند تناسب با این احتمال ندارد بلکه مناسب معنى اول است.»

بنابراین اگر قرار باشد که انسان در جایگاه خلیفة اللهی باشد به طور حتم خلیفه باید دارای صفات و خصوصیات کسی باشد که او را به عنوان خلیفه گمارده است؛ هرچند که این مقام برای هرکسی قابل دسترسی و بالفعل شدن نیست مگر با مجاهدت حقیقی در راه تذهیب نفس و خداگونه شدن.

جای بسی تامل دارد که واقعا انسان امروز تا چه حد توانسته است خود را به این صفات نزدیک نماید؟! در دعای جوشن کبیر ما هزار و یک نام خداوند را می‌خوانیم اما حقیقتا ما چقدر ستار یا غفار نسبت به گناه دیگران یا بخشنده و رزاق و… هستیم؟!

این در حالی است که انبیا و اولیا حقیقتا مظهر انسانی صفات الهی بوده‌اند و نیز کلام و رفتار عرفای بزرگ تاریخ مؤید این موضوع بوده، به عنوان مثال بایزید بسطامی در یکی از دعاهایش چنین می گوید : “خدایا من را بخاطر تمام اشتباهات مردم در روز قیامت مجازات کن اما مردم را مجازات نکن.”

یا لسان الغیب حافظ شیرازی حتی رنجش نسبت به بدی دیگران را کافری می داند:

از طرف دیگر نباید از خاطر برد که تمام نیکی ها و فضایل سرزده از انسان تنها و تنها با اجازه و نظر لطف خداوند از انسان صادر می‌گردد.

به واقع هر خیری که به انسان می رسد از جانب خداست و هر بدی از جانب خود انسان است.

پس اگر فردی بخواهد به درجات روحی بالاتری دست یابد و به خداوند و در واقع مقام خلیفة اللهی تقرب یابد اولا باید ابتدا از خداوند بخواهد که او را در مسیر نیکی‌ها قرار بدهد و توفیق اجرای فرامینش را به او عطا نماید و ثانیا مرتبا مراقبه‌ی دائمی داشته باشد و هرچه بیشتر سعی کند زندگی‌اش را خداگونه سازد و صفات خداوند را هرچه بیشتر در خود به مرحله ظهور برساند.

درپایان ذکر این نکته خالی از لطف نیست که فرد در این مسیر خودسازی نباید صبر و استقامت را هرگز فراموش نماید یا ناامید گردد زیرا بی شک رشد روحانی انسان هم همچون رشد جسمانی اش نیاز به طی زمان و تمرین و تغذیه ی مناسب روحی دارد.