پندهای عرفانی آیت الله بهجت(ره) با اثرات شگفت‌انگیز

قرآن، کلام خداوند است. کتابی آسمانی و معجزه‌ای می‌باشد که بشر از آوردن نظیر آن، عاجز و ناتوان است. درخصوص عظمت و شأن قرآن، آیات و احادیث زیادی وجود دارد و همواره، همراهی با این کتاب آسمانی، در سخنان و زندگی ائمه معصوم علیهم السلام قابل مشاهده می‌باشد. بزرگان و علمای اسلام نیز همواره توصیه به قرائت و تفکر در آیات قرآن کرده‌اند و فضائل پرشماری را برای این موضوع برشمرده‌اند.
آیت الله بهجت (ره) یک گنجینه کامل بود و شاه‌کلید این گنجینۀ بی‌مثال، یک کلمه است: “قرآن“. قرآن مبنای تمام زندگی ایشان بود؛ یعنی:

• عارف بود، اما مبنای عرفانش شهود نبود، قرآن بود.
• فقیه بود، اما مبنای اجتهادش فقه نبود، قرآن بود.

با یک جستجوی ساده در بیانات و توصیه‌های آیت الله بهجت (ره)، به این واقعیت پی برده و تاکید این عالم گرانقدر بر قرائت و تفکر در آیات قرآن را مشاهده می‌کنیم.

» چند توصیه در بابِ قرآن:

در بخشی از کتاب “به سوی محبوب”، نکات مهمی درخصوص قرآن توسط آیت‌الله بهجت (ره) مطرح گردیده که عبارتند از:

• باید ملتفت شد تا قرآن و الفاظش را یاد گرفته تا از غلط محفوظ باشد. قرائت و تجوید آن چیزی را که می‌دانید نیز تصحیح نمایید. 
• در نمازها صحیح‌القرائت بوده و در قرائت حمد و سوره دقت شود.
• تفسیرهای آسان و ساده را دانسته و یک تفسیر فارسی که فهم قرآن از روی آن سهل باشد، پیدا شود. برای مثال، “منهج‌الصادقین” کم و بیش مطالعه شود.
• همواره قرآن حفظ شود تا همیشه با ما باشد و ما همیشه با او باشیم.
• همواره به قرآن تحصن و تحفظ شود و آن را وسیله حفظ خود در فتنه‌ها و شدائد دنیا قرار قرار دهیم.

علاوه بر این موضوعات، از خدا بخواهیم که ما را از قرآن جدا نکند، همچنین از خدا بخواهیم ما را از عترت (اهل بیت علیهم السلام) جدا نکند، که عترت با قرآن است و قرآن هم با عترت است. اگر کسی یکی از این دو تا را ندارد، هیچ کدام را ندارد. (1)

» قرآن نور است:

قرآن نور است، نوری که به محض تابش، تمام روشنی‌های عالم را محو و جذب خود می‌کند. هرآنکه به نور قرآن روشنی گرفت، حقایق نورانی عالم را به نظاره خواهد نشست. به همین دلیل است که آیت الله بهجت (ره) می‌فرمایند:

“اگر درست به قرآن عمل می‌کردیم، با عمل خود دیگران را جذب می‌کردیم؛ زیرا مردم غالباً ـبه‌جز عدۀ معدودـ خواهان و طالب نور هستند.”

» عدم استفاده از قرآن به‌دلیل ضعف یقین:

ما مسلمانان، در اغلب موارد قرآن را با لحن و صوتی زیبا قرائت می‌کنیم، ولی در این قرائت، نشانی از محبوب خود نمی‌بینیم. دلیل این موضوع این است که خودمان را در محضر قرآن تربیت نکرده و رنگ و بوی الهی نمی‌گیریم. پس این دوری از قرآن، به دلیل ضعف یقین ما می‌باشد. ایشان در این خصوص می‌فرمودند:

“اگر از قرآن استفاده نمی‌کنیم، برای آن است که یقین ما ضعیف است.”

» قرآن، کتابی انسان‌ساز:

در مکتب اسلام، هدف رسیدن انسان به سعادت است و سعادت در انسان شدن می‌باشد. بارها شنیده‌ایم که “قرآن کتابی انسان‌ساز است” و باید دید در این مسیر انسان‌سازی و سعادت، قرآن انسان را چگونه می‌خواهد. حتی آیت الله بهجت (ره) قرآن را کتابی پیغمبرساز دانسته می‌فرمایند:

“قرآن کتابی است که پیغمبرساز است؛ زیرا پیغمبران دو گونه‌اند: قسم اول، پیامبرانی هستند که از جانب خداوند به پیامبری تعیین شده‌اند. قسم دوم، پیغمبرانِ کمالی، که در اثر ایمان و عمل به دستورات قرآن، به کمالات پیامبر نایل می‌گردند. بنابراین قرآن، پیغمبرانِ کمالی تربیت می‌کند و پیغمبرساز است”.

» دوای تمام دردها در قرآن:

آیت الله بهجت (ره) همواره با قرآن گام برداشته و ایشان قرآن را دوای تمام دردها می‌دانند و به خوبی می‌دانند “تبیاناً لکل شیء – بیانگر همه چیز” به چه معناست. ایشان می‌فرمایند:

“در روايتى آمده است که از قرآن هرآنچه می‌خواهی برای آنچه می‌خواهی بگیر؛ از اين حديث استفاده می‌شود كه توسل به قرآن و حمل و فهم و قرائت آن براى نجات عموم مردم ـ چه برسد به خواص ـ مفيد است”.

» قرآن را در زندگی و روی قلبمان قرار دهیم، نه طاقچه:

این روزها، قرآن چقدر در زندگی ما نقش دارد؟ در زندگی خود برای قرآن جایی را باز کرده‌ایم؟ این روزها باید قرآن را از روی طاقچه برداشته و بر روی قلب قرار دهیم و همواره با قرآن مانوس شویم. این موضوع در کلام آیت الله بهجت نیز به خوبی قابل مشاهده می‌باشد:

“ما وظيفه داريم كه در تعليم، تعلّم، تلاوت و عمل به قرآن كوشش كنيم. ولى ما شب‌هاى احيا قرآن بر سر می‌گذاريم، و در مقام عمل، آيه‌هاى حجاب، غيبت، كذب،

و آياتِ «وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ؛
واى بر كم‌فروشان!»

و نيز «فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ؛
پس به پدر و مادر اُف نگو»

همچنين «وَ لاَ تَمْشِ فِى الاْرْضِ مَرَحًا؛
و با ناز و تكبر در روى زمين راه مرو»

و غیره را زير پا می‌گذاريم و پامال می‌كنيم!”.