یکی از باورهای بسیار بنیادی و اثرگذار در ناخودآگاه ما ایرانی ها و به ویژه افراد با باورهای مذهبی قوی تر، باور دوری از خدا با ثروتمند شدن است. از آنجا که همه ما فطرتاً و یا با توجه به شدت عقاید مذهبی‌مان به میزان زیادی خواستار نزدیکی به خداوند هستیم، این موضوع خیلی برای ما گران تمام می‌شود و به هیچ وجه نمی‌خواهیم موهبت ارزشمندی مثل نزدیکی به خدا را به خاطر ثروت چند روزه دنیا از دست بدهیم و بنابراین یا به صورت خودآگاه و کاملاً منطقی خودمان را قانع می کنیم که من در این جدال خدا را انتخاب می‌کنم و یا این باور در ناخودآگاه ما ریشه کرده و با اینکه ظاهراً فکر می‌کنیم که خیلی هم با این حرف موافق نیستیم ولی دروناً به آن باور داریم و برای دور نشدن از خدا ناخواسته جلوی ورود هر نوع ثروت را به زندگیمان می‌گیریم در صورتی که اگر حتی به مثال های قرآنی توجه کنیم می‌بینیم که یکی از افرادی که از دیدگاه خداوند گرامی شمرده شده، حضرت سلیمان است و تقریباً همه ما می‌دانیم که ثروتی که به ایشان داده شده بود تا پایان جهان به هیچ کس دیگر داده نخواهد شد. جالب‌تر اینکه رسیدن این ثروت درخواست خود ایشان از خداوند بوده است و با این حال در آیه‌ای خداوند می فرماید که: “برای او نزد ما مقامی ارجمند و سرانجامی نیکوست”. پس لزوماً ثروت داشتن منافاتی با معنوی بودن و نزدیکی به خداوند نیست بلکه تنها چیزی که باعث دوری از خدا می شود، وابستگی به ثروت است و این وابستگی هم در مورد تمام نعمت ها صدق می کند نه فقط ثروت یعنی وابستگی به نعمت‌های دیگری همچون زن و فرزند هم باعث دوری ما از خداوند می شود اما همه ما ایمان داریم که چقدر مقام ازدواج و فرزندآوری در دین بالاست و مورد توصیه بزرگان دینی می باشد پس ثروت هم به همان ترتیب هرگز به خودی خود هیچ منافاتی با حضور خدا در زندگی ما ندارد بلکه تنها باید روی رهایی و عدم وابستگی به آن کار کرد.